Foto: Arhivska fotografija
U ulici u kojoj je stanovao, kao mladić tek pristigao u Beograd, Dušan Savić je u razgovoru sa svojom komšinicom saznao ko je najbolji fudbaler sa naših prostora. On je mislio da je to Džajić, koji mu je i bio uzor, ali mu je ta stara gospođa rekla da su to pripadnici Montevideo generacije, a među njima Aleksandar Tirnanić Tirke.
Tirke je rođen 15. jula 1910. godineu Krnjevu, selu kraj Smedereva i već kao beba stigao je u Beograd, gde će izgraditi svoju karijeru.
Rastao je uz svoju majku, bez oca, koji je poginuo u Prvom svetskom ratu i nije stigao ni da ga upamti.
Na desnoj obali Save, sa drugovima počinje da igra fudbal, igru, sport, kojim će se baviti čitavog života.
Počeo je da trenira u SK Olimpija već sa 13 godina, a u podmladak kluba SK Jugoslavija dovodi ga Radenko Mitrović, koji ga je i zapazio na treninzima.
U tom timu je ostao godinu dana, pre nego što je prešao u rivalski klub BSK (Beogradski sportski klub), u kome je ostvario i vrhunac svoje kasnije karijere sa 500 odigranih utakmica i pet osvojenih titula u jugoslovenskom prvenstvu.
U međuvremenu, razvijavši se kao igrač na poziciji desnog krila, napustio je školu da bi se u potpunosti posvetio sportu, a za seniorski tim prvi put nastupa 1927. godine i tada je nastao čuveni tandem Tirke i Moša (Blagoje Marjanović).
Dve godine kasnije po prvi put oblači dres reprezentacije Kraljevine Jugoslavije, za koju je postigao 12 golova na 50 odigranih utakmica.
Njegova debitantska utakmica, kao i poslednja pedeseta (1940), bile su protiv istog protivnika, reprezentacije Rumunije.
Prvi gol je postigao 1930. godine u utakmici protiv Bugarske, koja se završila rezultatom 6:1, a iste godine sa svojim timom putuje u Urugvaj na Svetsko prventstvo, gde takođe postiže gol i to dan pre svog 20. rođendana u duelu sa Brazilom.
Po povratku u zemlju, on i Moša, kao sportisti koji su uživali najveću popularnosti, bili su i prvi koji će primiti platu kao fudbalski igrači.
Tu popularnost iskoristio je i 1936. godine za bojkot Olimpijskih igara u Berlinu, pod Hitlerovom vlašću.
Iako nije bio član Komunističke partije, još pre rata je bio u prijateljskim odnosima sa studentima željnim revolucije.
Bio je simpatizer pokreta i nekada bi im i pomogao odnošenjem poverljivih pisama u Pariz, a neki od njegovih poznanika su bili Ivo Lola Ribar i Koča Popović.
U sezoni 1937./38. vraća se u SK Jugoslaviju, da bi ponovo otišao u FK BSK za koji je postigao 326 golova. Vratio se na samo godinu dana i već u sezonama 1939.-1941. igra za FK Jedinstvo, a klupsku krijeru završava u fudbalskom klubu Sloga.
Majka mu je poginula 1944. godinu u bombardovanju Beograda.
Kasnije je ušao u ulogu selektora i sastavio je 102 državne reprezentacije, a dva jugoslovenska tima koja je sastavio su otišla na Svetsko prvenstvo i to 1954. i 1958. godine.
Svojim autoritetom i verom koju je imao u igrače doprineo je stvaranju njihove ljubavi prema njemu, a pored slobode koju im je davao, tražio je inovativnost u igri.
Važio je za duhovitu i šarmantnu osobu.
Uživao je u dobrom društvu, muzici i posećivao je kafane.
Njegov lik je ovekovečen na filmu ,,Montevideo, Bog te video“ Dragana Bjelogrlića, a glumio ga je Miloš Biković.
Umro je u Beogradu 13. decembra 1992. godine.
